Sunday, December 25, 2011

ΚΑΤΑΡΑ Η ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ; (Μια σκέψη μου)



Και τι είστε όλοι εσείς οι ποιητές; Μήπως ονειροπαρμένοι;
Μπα! Δεν θα το έλεγα γιατί συνήθως γράφουμε για τους εφιάλτες μας.
Ξέρεις, σε καταράστηκα σήμερα πολλές φορές.
Ο λόγος;
Διάβασα ένα ποίημα σου και μου θύμησες έναν έρωτα που πίστευα ότι είχα ξεχάσει.
Αυτό σημαίνει ότι το ποίημα μου πέτυχε τον σκοπό του. Μίλησε στην ψυχή σου.
Καταραμένος να είσαι ποιητή.
Φίλε μου αν είχα μόνο την δική σου κατάρα στην πλάτη μου τότε ναι θα ήμουν καταραμένος.
Αλλά ευτυχώς είναι πολύ αυτοί που με καταριούνται κάθε μέρα και θα με καταραστούν χιλιάδες ακόμη στους αιώνες που θα έρθουν. Οπότε δεν μπορείς να με πεις καταραμένο.
Και τι είναι τότε ένας ποιητής τον οποίο θα καταριούνται κάθε μέρα για αιώνες όλοι οι πληγωμένοι απ' τον έρωτα αν δεν είναι καταραμένος;
Αθάνατος φίλε μου. Αθάνατος.

Χρήστος Α. Καριώτης




ΜΙΑ ΘΕΑ

Δεν την γνωρίζω αυτή τη γη
ούτε τους θεούς της
Από κει που έρχομαι εγώ
έχει πιο πολλά φεγγάρια
Εκεί έχουμε μόνο μια θεά
ποίηση την λένε
Δεν μας ζητάει προσευχές
δεν θέλει θυσίες στο όνομα της
Μόνο να γράφουμε ζητά
για να της δίνουμε ζωή
Χρήστος Α. Καριώτης
 
 

Thursday, December 22, 2011

ΣΙΩΠΗ



Η σιωπή έχει φωνή
Μου μιλάει τις νύχτες
Όταν το δωμάτιο γεμίζει σκιές
Όταν οι σκέψεις μου παίρνουν μορφή
Η σιωπή έχει φωνή
κι ανάσα καυτή που με λιώνει
Το φιλί της μου δίνει ζωή
Η αγκαλιά της ο κόσμος μου όλος
Η σιωπή έχει φωνή
Κάθε ματιά της, κάθε βλεφάρισμα είναι μια λέξη
Η σιωπή έχει φωνή
Δεν είμαι μόνος είσαι κι εσύ
Είσαι η σιωπή

Χρήστος Καριώτης

Υ.Γ. Το έγραψα εμπνευσμένος από ένα ζευγάρι που είδα
σε ένα café. Η κοπέλα ήταν κωφάλαλη και σε κάποια στιγμή
πρέπει να είπε στον φίλο της στην νοηματική ότι τον αγαπάει
και αυτός της κράτησε τα χέρια και της είπε «κι εγώ σ’ αγαπάω μάτια μου, κι εγώ».
Το είπε τόσο δυνατά σαν να πίστευε πως αν φωνάξει θα τον ακούσει. Ήθελε να τον ακούσει να της το λέει. Αυτή η σκηνή μου ‘χει κολλήσει στο μυαλό εδώ και τρείς μέρες .Ήταν το πιο ωραίο «σ’ αγαπώ» που έχω δει να ανταλλάσει ένα ζευγάρι.
Τους αφιερώνω αυτό το ποίημα κι ας ξέρω πως δεν θα το διαβάσουν ποτέ. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Εύχομαι όλη τους η ζωή να είναι σαν ποίημα.
 

ΕΡΩΤΕΣ (ΚΑΤΑΡΕΣ)


Οι έρωτες που γνώρισες είχαν μαύρα τα φτερά
και όλα τα βέλη τους έσταζαν φαρμάκι
Μα εσύ τα μάζευες, τα έριχνες στη φωτιά
και στις στάχτες τους ξεστόμιζες κατάρες.
Απ' όσα τριαντάφυλλα σου είχανε χαρίσει
τ' αγκάθια μόνο κράτησες, τα έκανες φυλαχτό
και μ' αυτό ξόρκιζες τις νύχτες του χειμώνα
τότε που οι μοναξιές σου έστηναν χορό.

Χρήστος Καριώτης

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ


Μην καις τις πίκρες μου χρόνε
τις χρειάζομαι για να νοιώθω ζωντανός
Να τις κάνω στίχους που να μοιάζουν με ξόρκια
και να τους απαγγέλλω μ' οργή μπροστά στον καθρέφτη μου
κι οι λέξεις να παίρνουν μορφή.
Να παίρνει ζωή εκείνη όταν ψελλίζω τ' όνομα της
και να της λέω σ' αγαπώ.
Όλα τα σ' αγαπώ που δεν πρόλαβα να της πω.
Και πόσο θα 'θελα ρε θάνατε και τ' όνομα σου να φωνάξω
κι όπως θα βγεις καμαρωτός ο δήμιος σου να γίνω.

Χρήστος Καριώτης

ΤΙΠΟΤΑ


Άδεια η αγκαλιά μου
Κι όμως είσαι εδώ
Μια απλή παρουσία
Απρόσωπη, ψυχρή

Κάποτε συγχωρούσα
Μα όχι πια, όχι ξανά
Δεν ενωθήκαμε ποτέ
Απλά αγγιζόμασταν

Τώρα εδώ μπροστά μου
Η αλήθεια γυμνή
Σαν δέντρο το φθινόπωρο
Μην κρύβεσαι άλλο

Ξένο το φιλί σου,
Φθηνό σαν τα λόγια σου
Τόσα χρόνια προσπαθώ
Να δω το χρώμα των ματιών σου

Χρήστος Καριώτης


Saturday, December 17, 2011

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ

Μια ανάσα μακριά μου η μορφή σου

Κι εγώ ακίνητος πάνω στα συντρίμμια μου

Δεν θα δακρύσω επειδή φεύγεις,

Θα το κάνω γιατί δεν θα μπορέσω να σε ξεχάσω
μα δεν θα το μάθεις ποτέ.....

Αφήνουμε φωτιά να υψωθεί ανάμεσά μας

και να κάνει τις συγνώμες μας στάχτη

Αυτοί οι δαίμονες μας είναι τόσο υπερήφανοι

και δεν μας αφήνουν να λυγίσουμε 

Ο αποχαιρετισμός σου γλυκός, σαν το φιλί σου

Κι η τελευταία σου αγκαλιά, παγίδα στο εγώ μου 

Πόσο θα ήθελα να χαθώ για μια τελευταία φορά μες τα μάτια σου

κι εσύ να έκανες φυλακή τα βλέφαρα σου και να έμενα εκεί για πάντα

Χρήστος Καριώτης


ΣΙΩΠΗ

Να 'σαι πάλι εκεί,
σ' αυτό το καταραμένο σταυροδρόμι
Ξεχασμένος θεός,
κρυμμένος στις σκοτεινές πλαγιές του Αποσπερίτη
Περιμένεις την σκιά της να φανεί
μέσα απ' της νύχτας τα εσώψυχα.
Μα μόλις την δεις πάλι θα λουστείς με σιωπή
και θα κρυφτείς στις μαύρες τρύπες τ' ουρανού σου
Τρωτός, βρώμικος, μικρός
Κουλουριασμένος σαν οχιά σ' αιώνια νάρκη
Πόση δύναμη χρειάζεται αλήθεια;
πόση δύναμη ψάχνεις για να την κοιτάξεις κατάματα
και να φωνάξεις.....σ' αγαπώ.

Χρήστος Καριώτης



ΨΥΧΗ

Κι εκείνη η νύχτα σαν θα' ρθει που οι θεριστές μου
θα σταθούν απέναντι μου αρματωμένοι,
δεν θα κλείσω τα μάτια μου από φόβο.
Οίκτο δεν θα ζητήσω να μου δείξουν.
Με μαύρο σάβανο θα ντύσω το κορμί μου,
τροφή να γίνει για τα λαίμαργα σκυλιά τους.
Μα την ψυχή μου δεν θα την αγγίξουν,
στα ματωμένα τους φεγγάρια δεν θα σβήσει
δεν θα αφήσω να την κρίνουν οι θεοί τους.
Σε γκρίζους ουρανούς θα την ταξιδέψω,
γιατί αυτή η ψυχή δεν ψάχνει για γαλήνη
Ούτε συγχώρεση ζητάει να της δώσουν
και σε παραδείσους να πάει να λουφάξει
Μα ούτε η φωτιά μιας κόλασης φτάνει για να την κάψει.

Χρήστος Καριώτης


ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Σκοτείνιασε η ψυχή σου, μαζί και το βλέμμα σου
Με τους εφιάλτες σου αγκαλιά, γεμίζεις με δάκρυα τα όνειρά σου
Οι μέρες περνούν και ζωγραφίζουν στο σώμα σου
Γεμίζουν ρωγμές την ομορφιά σου
Η νιότη σου έφυγε μαζί με τα βλέμματα των περαστικών
Ήξερες καλά πως στη ζωή μια φορά αγαπάς μα χιλιάδες φορές ερωτεύεσαι
Μα αγάπη δεν ζήτησες.
Και τώρα σπάς τους καθρέφτες σου
και ο έρωτας από θεός έγινε διάβολος
Αυτός ο έρωτας τυφλώνετε επιλεκτικά,
αλλιώς πληρώνεται για να μην βλέπει.

Χρήστος Καριώτης