ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Μην καις τις πίκρες μου χρόνε

τις χρειάζομαι για να νοιώθω ζωντανός

Να τις κάνω στίχους που να μοιάζουν με ξόρκια

και να τους απαγγέλλω μ' οργή μπροστά στον καθρέφτη μου

κι οι λέξεις να παίρνουν μορφή.

Να παίρνει ζωή εκείνη όταν ψελλίζω τ' όνομα της

και να της λέω σ' αγαπώ.

Όλα τα σ' αγαπώ που δεν πρόλαβα να της πω.

Και πόσο θα 'θελα ρε θάνατε και τ' όνομα σου να φωνάξω

κι όπως θα βγεις καμαρωτός ο δήμιος σου να γίνω.

Χρήστος Καριώτης