ΠΑΝΩ (ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ)

Ο έρωτας είναι ζωή
Κουράστηκα να είμαι ο θάνατός του

ΚΑΤΩ (ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ)

Πτώση....
Ο ίσκιος μου χάθηκε…
έμεινε πίσω μαζί με τα λευκά φτερά μου
Τελευταία μου εικόνα εσύ...να δακρύζεις
Μα πίστεψέ με...
Δεν μπορούσα να είμαι πια τιμωρός
Δεν μπορούσα να πετάω πια μαζί σου
Τώρα τα βλέπω όλα καθαρά μπροστά μου…
Βλέπω όλα τα θλιμμένα πρόσωπα αυτών που σκόρπισα στο έρεβος
Με περιμένουν…μα όχι για να τους δικάσω αυτή τη φορά
Θέλουν να γίνουν αυτοί οι δικαστές μου και να με κάνουν
να μετανιώσω για ότι τους έκανα
Μα… έχω μετανιώσει ήδη. Άφησα έναν ουρανό για χάρη τους
Όμως είναι τόσο διψασμένοι για εκδίκηση που δεν το καταλαβαίνουν
Εκατομμύρια χέρια σαν λεπίδες περιμένουν να μου κομματιάσουν τις σάρκες…
Μάταια όμως. Δυστυχώς δεν έχω τίποτα μέσα μου για να κατασπαράξουν…
Είμαι το άδειο κουφάρι ενός πρώην αρχάγγελου…εκτελεστή του έρωτα.
Λάθος! Όχι εντελώς άδειο πια.
Τώρα έχω συνείδηση…και αυτή πονάει περισσότερο απ’ ότι χίλιες μαχαιριές στο στήθος.
Δεν έχω αίμα στις φλέβες μου…δεν μπορώ να ματώσω.
Αλλά και να είχα δεν θα ήταν δικό μου. Ένας δήμιος κουβαλάει μέσα του μόνο το αίμα των θυμάτων του…και οι φλέβες του καίνε κάθε βράδυ που κλείνει τα μάτια του. Απλά τα κλείνει…δεν κοιμάται. Δεν τον αφήνουν οι ψυχές που ουρλιάζουν μες το σώμα του…
Το μόνο κοινό που έχω μ’ ένα θνητό δήμιο είναι πως ούτε εγώ κοιμάμαι. Και θυμάμαι…ευτυχώς θυμάμαι.
Θυμάμαι και μετανιώνω για όλα αυτά τα όνειρα που δεν άφησα να πάρουν ζωή
Και για όλες τις ζωές που εξαιτίας μου έμειναν όνειρα…
Κι ένας άγγελος που μετανιώνει…δεν είναι ευπρόσδεκτος σε κανέναν ουρανό
Οι άγγελοι δακρύζουν όταν χάνουν τα φτερά τους και τον σύντροφό τους.
Δεν έκλαψα για τίποτα απ’ αυτά.
Τι να κάνω ένα ζευγάρι φτερά που μυρίζουν θάνατο;
Και πώς να ζήσω με ένα σύντροφο που λατρεύει την μυρωδιά τους;

Χρήστος Καριώτης