Wednesday, February 29, 2012

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ…ΕΝΑΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

Γύρω μου όλα παγωμένα
Δεν ακούω πια την φωνή σου
Δεν αισθάνομαι την ανάσα σου
Η απουσία σου μοιάζει με θάνατο
Ο ήλιος μου έγινε σκιά...
μα την ώρα που έσβηνε μ’ έκανε στάχτη
Γίνε άνεμος και πάρε με μακριά
και κλείσε με σε μια στάλα βροχής
κι άστη να πέσει στον ωκεανό
Να γίνει ένα με το απέραντο γαλάζιο
Κι από εκεί να ξαναγεννηθώ
Να έρθω την νύχτα όπως κοιμάσαι
Όταν ονειρεύεσαι στου έρωτα τα χέρια
Καθώς θα καίει το κορμί σου
Επάνω σου να πέσω…να γίνω ατμός
Χρήστος Καριώτης

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕΣ…ΕΓΙΝΕ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ

Μου είπες πως η ψυχή μου είναι κατάλευκη
Σαν τα φτερά ενός αγγέλου
Κι εγώ σ’ άφησα να την γεμίσεις
με τα δικά σου χρώματα……..

Τελικά ήταν πολύ εύκολο
να σταθώ μπροστά σου
με κομματιασμένα τα φτερά μου
κι ένα φωτοστέφανο σπασμένο στα δυο
Μ' αρέσει έτσι όπως με σχεδίασες...
πάνω σ' έναν καμβά από σκοτάδι...
βουτώντας τα πινέλα σου μέσα στις πληγές μου
Έγινα η ψύχωση σου…η απόλυτη δημιουργία σου
Χρόνια τώρα μου άλλαζες μορφές…
ζωγράφιζες ψεύτικα χαμόγελα στο πρόσωπο μου
και μ’ άφηνες μετέωρο πάνω στον ανόητο καθωσπρεπισμό σου…
Mια μαριονέτα που κινούνταν όπου κοίταγαν τα μάτια σου
Δεν μου έδωσες φωνή…
Όμως πάνω στο νοτισμένο καθρέφτη της σιωπής μου
σχημάτιζα το “σ' αγαπώ” κι εσύ το μουτζούρωνες με άλικο χρώμα
Μ' έβλεπες να διαλύομαι… κι έφτιαχνες φτηνά αντίγραφα μου πάνω στα ίδια μου τα κομμάτια
Όμως τελικά με μετέτρεψες στην προσωποποίηση των απωθημένων σου
Για πόσο ακόμη θα αναβάλεις τα αποκαλυπτήρια μου;
Για πόσο ακόμη θα αποφεύγεις το βλέμμα μου;
Είμαι το μοναδικό σου έκθεμα… μ’ έχεις εναποθέσει με ευλάβεια
πάνω στο μουχλιασμένο σου στρώμα
Και τις νύχτες…με κρύβεις κάτω απ’ τα ιδρωμένα σου σεντόνια

Ξέρεις τώρα μου είναι εύκολο να φύγω
Να χαθώ εντελώς απ’ το κάδρο
Και να γίνεις εσύ ο καμβάς
στα χέρια του στοιχειωμένου σου έργου
κι όσο θα προσπαθείς να με αλλάξεις
στο τέλος…απλώς θα μου μοιάσεις
Χρήστος Καριώτης
 

ΚΑΠΟΙΑ ΞΟΡΚΙΑ... ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Όλα μου ποιήματα είχαν τ' όνομα σου
Τα έγραψα φθινόπωρο πάνω σε ξερά πεσμένα φύλλα
Τα έστρωσα κάτω απ' το φεγγάρι
και τα διάβαζα τις νύχτες του Σεπτέμβρη
μέχρι να χαραχτούν μες το μυαλό μου
Όχι..δεν στα έδωσα να τα διαβάσεις ποτέ...
Δεν τα έγραψα για σένα...
Ξόρκισαν τον πόνο μου και τον έκαναν ανάμνηση
Τότε τα έκαψα...
και σ' έβλεπα μες τις φλόγες να γελάς, να κλαις, να χάνεσαι.

Όμως φοβάμαι μήπως κάποιο κομμάτι της καρδιάς μου
σ' αγαπάει ακόμη
Μήπως αν φωνάξεις τ' όνομα μου θα χτυπήσει τόσο δυνατά
που δεν θα μπορέσω να κάνω πως δεν τ' άκουσα

Γιατί τις νύχτες του Σεπτέμβρη σε νοιώθω να κυλάς στις φλέβες μου.
Γιατί κάθε φθινόπωρο ξυπνάω με την γεύση απ' το φιλί σου
Χρήστος Καριώτης

ΣΠΙΘΑ...

Ευτυχώς με ξεπέρασες...επιτέλους με σκότωσες
και μ' έθαψες σε μια μικρή ρωγμή του υποσυνείδητου σου
Κι είναι όμορφα εδώ, μοιάζει σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία
καθώς κάνω βόλτες σε σκόρπιες χιλιοπαιγμένες αναμνήσεις
Μην φοβάσαι, δεν θα βγω από δω
δεν θα το προσπαθήσω καν...όμως κάνε μου μια χάρη
Αν κάποια στιγμή ξεχαστείς και μια σπίθα μου
θα πεταχτεί μπροστά σου...άστη να σε κάψει
Χρήστος Καριώτης

ΑΛΥΚΑ ΔΑΚΡΥΑ... ΣΕ ΑΝΥΔΡΟ ΒΛΕΜΜΑ...

Ξεκλείδωσα ένα όνειρο και σε πήρα μαζί μου
Περιπλανηθήκαμε στους κήπους των θεών
Σε πήγα εκεί που ζωγραφίζει ο Απρίλης την άνοιξη
κι έντυσα με λουλούδια το κορμί σου
Ταξιδέψαμε στις πορφυρές θάλασσες της Αφροδίτης
Κάναμε έρωτα κάτω από μια πύρινη βροχή
Ήσουν τόσο ευτυχισμένη.
Ήθελες να μείνουμε για πάντα εκεί...

Ξεκλείδωσες την πόρτα του σπιτιού σου
και κατέβηκες γρήγορα τα σκαλιά...
Βγήκες στον δρόμο τρέχοντας
Με έψαχνες στα γύρω στενά και φώναζες τ' όνομα μου
Κοίταξες ψηλά στον ουρανό...όμως ήμουν δίπλα σου...

Θα ήμουν τόσο ευτυχισμένος
αν μπορούσα να σ' αγκαλιάσω και να μείνω μαζί σου εδώ

Μαράθηκε το βλέμμα σου...τα δάκρυα έγιναν...αίμα...
Χρήστος Καριώτης
 
 
 

Thursday, February 23, 2012

ΙΣΩΣ…

Ίσως είχες δίκιο…
Ίσως έκανα λάθος απ’ την αρχή
Ίσως ανέκαθεν να ήμουν ένα τίποτα
που προσπαθεί να γίνει κάτι
ζητιανεύοντας ψίχουλα συμπόνιας κι αποδοχής
από ανθρώπους που τους περισσεύουν… η… δεν τα έχουν ανάγκη πια

Ένα χαμόγελο που πέτρωσε στο χρόνο
Ένας δαιμονισμένος Έρωτας που κατέληξε να είναι μια αναγκαία συνουσία

Τώρα έχω γίνει αυτό που απεχθανόμουν
Μια σκιά που ψάχνει σώμα για να αγκιστρωθεί
Μεταμορφώθηκα σ’ αυτό το μαύρο χρώμα που λατρεύεις
Με φοράς σε κάθε επιτάφιο του σβησμένου πάθους μας

Άφησα να τρέξουν λίγα θολά…ληγμένα δάκρυα
που κρατούσα για χρόνια μες τα μάτια μου
Προσπάθησα μ’ αυτά…να σβήσω τα σημάδια
που μου άφησαν τα λόγια σου…όμως…απλά με πόνεσαν περισσότερο
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να τα καλύψω
με το σάβανο μιας νεκρής ελπίδας.

Τελικά…
Ίσως έκανα λάθος απ’ την αρχή
Ίσως ανέκαθεν να ήσουν ένα τίποτα
Που προσπαθούσε να αποδείξει κάτι
Κλέβοντας κομμάτια απ’ την ψυχή μου 
Χρήστος Καριώτης

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ...

Σηκώνω αυλαία και βγαίνω στη σκηνή
Σε μια παράσταση φτωχή, χωρίς σενάριο
Σε μια αιώνια μάχη με τα θέλω μου και τα μπορώ μου
Πράξη πρώτη…βγαίνεις εσύ και με ρωτάς “Τι είναι ζωή;”
Κι εγώ φωνάζω τ’ όνομα σου
Μου κρατάς τα χέρια και δακρύζεις
Λες πως είμαι φυλακή και διέξοδος μαζί
Μα στο πρώτο σου είχα χαρίσει το κλειδί
Στο άλλο σφράγισες την πόρτα από μέσα, μ’ ασημένια δάκρυα

Πράξη δεύτερη…κλείνεις τα μάτια κι ανοίγεις μια πόρτα στο σκοτάδι
Σ’ ακολουθώ χωρίς δεύτερη σκέψη…γιατί η ψυχή σου γεννάει φως
Είσαι ευχή, είμαι κατάρα …μια κατάρα που την σέρνεις μαζί σου
χωρίς να φοβάσαι…λες κι είναι ευλογία


Πράξη τρίτη…έχεις μεταμορφωθεί σε έναν κατάλευκο κύκνο
Σ’ έχω μες την αγκαλιά μου…μα δεν σε κοιτάω
Μ’ έχουν συνεπάρει τα τραγούδια κάποιων αγγέλων που πετάνε λίγο πιο πέρα
Μου λες “ Θα μου λείψεις”…και πεθαίνεις.

Το μόνο που κατάφερα στην ζωή μου ήταν να δώσω τίτλο στο σενάριο της:
“Αν καταφέρεις να κρατήσεις αγκαλιά το φεγγάρι
Μην κάνεις το λάθος και γυρίσεις να κοιτάξεις τ’ αστέρια”
Χρήστος Καριώτης
 

ΚΟΜΜΑΤΙΑ…

Οι λέξεις σου σβήνουν καθώς απομακρύνομαι.
Δεν σ’ ακούω πια…ψέματα…ακούω ένα «συγνώμη»
ψέματα…ακούω ένα «σ’ αγαπώ ακόμα»…ψέματα…ψέματα
Κρατάω στα χέρια μου σφιχτά μια χάρτινη
καρδιά που μου είχες χαρίσει πριν χρόνια
Κοντοστέκομαι και την κοιτάζω
Έχει ξεθωριάσει το κόκκινο, έχει αρχίσει να παίρνει
το γκρίζο χρώμα της αλήθειας σου
Επάνω μου είχες γράψει «Είσαι η ζωή μου. Έχω χτίσει τον κόσμο μου γύρω από σένα. Μην τον γκρεμίσεις»
Σ’ ένα παγκάκι λίγο πιο πέρα κάθεται ένα νεαρό ζευγάρι φοιτητών.
Δεν κοιτιούνται.
Ο νεαρός ανάβει τσιγάρο και η κοπέλα κάτι ψάχνει να βρει μες την τσάντα της.
Τους καλημερίζω και τους ζητάω ένα στυλό.
Ο νεαρός με κοιτάζει με ένα άγριο βλέμμα…λες κι ετοιμάζεται να μου ρίξει γροθιά. Σίγουρα το θέλει.
Η κοπέλα πιο συνεσταλμένη μου λέει καλημέρα και μου δίνει ένα κίτρινο μολύβι χιλιοδαγκωμένο.
Γυρίζω την καρδιά απ’ την ανάποδη και γράφω ΠΩΛΕΙΤΑΙ.
Της επιστρέφω το μολύβι ευχαριστώντας την.
Κάνω να της δώσω την καρδιά αλλά σκέφτομαι πως θα την φάω την γροθιά τελικά οπότε αλλάζω γνώμη και την δίνω στον νεαρό.
Με κοιτάζει, λες και βλέπει τρελό (χα! λες…)
Παίρνει την καρδιά και την διαβάζει…
“Τι είναι αυτά ρε φίλε; τι παιχνίδι είναι αυτό;”

Ακριβώς! Όπως το είπες παιχνίδι…με δυο επιλογές.

“Χα! και τι κερδίζω;”

Αναλόγως την πλευρά που θα επιλέξεις.
Η έναν ολόκληρο κόσμο… η μια ολόκληρη ζωή να μαζεύεις χάρτινες καρδιές για να τον χτίσεις.

“Κι εσύ τι κέρδισες;”

Μια ανάσα…προς το παρόν μια ανάσα…

Η κοπέλα δίπλα του με κοιτάζει στα μάτια χωρίς να μιλάει…
Απομακρύνομαι γρήγορα…δεν θέλω να με δουν να βουρκώνω

Ακούω μια βρισιά (για μένα) και ο ήχος χαρτιού που σκίζεται.
Ο νεαρός μου φωνάζει: “Σε λάθος άνθρωπο έδωσες την καρδιά φίλε”

Κοντοστέκομαι και ψελλίζω…
Ναι αλλά ο σωστός άνθρωπος μόλις σε είδε με μεγάλη ευκολία να την κάνεις κομμάτια μπροστά του...
Χρήστος Καριώτης

ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ…

Στέκεσαι απέναντι μου, δεν υπάρχουν πλέον όρια
Εσύ κι εγώ σ’ ένα παιχνίδι δίχως κανόνες, χωρίς λογική
Γεμάτη από καυτή λάβα η αγκαλιά σου
Μέσα της με καις…με κάνεις στάχτη

Χαράζω τ’ όνομα σου στην καρδιά μου
μ’ ένα κομμάτι απ’ το πάθος σου
Ότι αγαπώ το αφήνω να κυλάει μες το αίμα μου
Όσο επικίνδυνο κι αν είναι…όσο δηλητήριο κι αν μπορεί να στάξει

Δεν με νοιάζει ποιο θα είναι το τίμημα αν χάσω
Αρκεί να μ’ έχεις αγαπήσει
με την ίδια μανία που θα μ’ έχεις πληγώσει
Χρήστος Καριώτης
 

ΜΙΑ ΛΕΞΗ...

Μια φωτιά που δεν έσβησε ποτέ

Μια φωνή που ακόμα την ακούω σαν τραγούδι

Ήρθες και ζωγράφισες με φιλιά το κορμί μου

Έφυγες και δεν τα έσβησα



Σε νοιώθω σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου

Η μυρωδιά σου στοιχειωμένη σε κάθε μου αναπνοή

Σ' αναζητώ σε κάθε χιλιοστό της μοναξιάς μου

Κι ο χρόνος...αλήτης...σ' έχει ξεχάσει μες τις σκέψεις μου



Γαμώτο...απλά ένα Σ' ΑΓΑΠΩ ήθελα να γράψω...

Χρήστος Καριώτης

ΑΠΟΨΕ...

Άπληστοι θεοί...πόσους παραδείσους

θέλετε πια και κλέψατε τον δικό μου;



Όλη μου την ζωή την είδα 
μες τα μάτια σου

Ώσπου τα έκλεισες για πάντα

και την πήρες μαζί σου


Αλλάζει μαύρο η νύχτα

μες την παγωμένη της σιωπή

Σε ψάχνω...κάθε φορά που γεμίζει το φεγγάρι

Τότε που ο ουρανός παίρνει το χρώμα των ματιών σου


Απόψε θα' ρθω να σε βρω

μέσα στου ονείρου το λευκό

μ' έναν εφιάλτη για οδηγό



Ετοιμαστείτε θεοί...ανοίξτε τις αγκαλιές σας...

σας φέρνω δώρο και μια κόλαση...

Χρήστος Καριώτης

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΙ ΕΝΑ ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ...

Το ότι ο έρωτας κόβει σαν μαχαίρι
 είναι ευλογία…

Αφήνει μια ανοιχτή πληγή και τον θυμάσαι για πάντα

Αν κλείσει και γίνει σημάδι μεταμορφώθηκε σε αγάπη

Όμως αν την πληγή αποφασίσεις να την κλείσεις εσύ… τον σκότωσες



Να πάρει ο διάολος...
Όχι... δεν προσπαθώ να σου διδάξω κάτι

Απλά πασχίζω ν' αναστήσω έναν τυφλό θεό 

που μόλις πέθανε μπροστά στα μάτια μου

Ξέρω πως εσύ ήσουν το όπλο

μα τ' αποτυπώματα που θα βρουν επάνω...είναι όλα δικά μου

Χρήστος Καριώτης

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΗΘΗ…ΣΚΟΡΠΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ

Η εικόνα σου μες το μυαλό μου

επιτέλους ξεθώριασε

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια

ευτυχώς βλέπω μόνο σκοτάδι

Κι είναι όμορφες οι νύχτες μου πλέον

γιατί δεν κοιμάμαι…ονειρεύομαι


Δεν ακούω πια αυτή την χιλιοειπωμένη φράση σου
«Για μια ζωή μαζί…» 



Δεν ξέρω πόσες ζωές θα χρειαστείς

μέχρι να αρχίσεις να αισθάνεσαι αυτά που λες

Μα στο τέλος ο μόνος που θα μείνει

για να σ’ ακούσει θα είναι ο καθρέφτης σου

Όμως μην κάνεις το λάθος

και πιάσεις κουβέντα μαζί του

Γιατί…πάλι η Χιονάτη θα βγει κερδισμένη

Χρήστος Καριώτης

Wednesday, February 15, 2012

ΒΗΜΑΤΑ...

Όλη μου την ζωή ακολουθούσα ξένα βήματα
Μέχρι που χάθηκα...
'Έμεινα μετέωρος σ’ ένα απέραντο πουθενά
Είχα φτιάξει ένα κόσμο στο μυαλό μου γεμάτο τείχη
Αλλά γιατί;
Αφού ο μοναδικός εχθρός…ήμουν εγώ
Ένας δούρειος ίππος που μ’ ακολουθούσε σ’ όλη μου την ζωή
Μα δεν κατέκτησα ποτέ τίποτα
Ούτε καν την ψυχή μου
Αν μπορούσε να δεις κάποιος μέσα μου
θα έβλεπε ένα πτώμα σε σήψη
Δεν ξέρω πόσο μακριά μπορώ να πάω ακόμη
Ίσως μέχρι τον επόμενο θάνατο…ίσως…
Δεν ξέρω τι να περιμένω πια…ίσως ακόμη μια κατάρα
Δεν ξέρω ποιόν να περιμένω πια…ίσως αυτόν που θα μου την χαρίσει
Ας με έβγαζε κάποιος απ’ αυτό το αόρατο κελί κι ας ήταν για λίγο
Ας μου κράταγε κάποιος το χέρι σφιχτά κι ας ήταν για αντίο
Μη με κοιτάτε, μη με λυπάστε
Ξέρω να κρύβω καλά τα όπλα μου
Γι’ αυτό να φοβάστε...
Χρήστος Α. Καριώτης
 
 

ΠΑΝΤΟΥ…ΕΣΥ

Μες το φως του φεγγαριού
είδα τα μάτια σου
Μέσα στου ήλιου τις φλόγες
ήταν τα χείλη σου
Κοίταξα τ’ άστρα
κι είδα πλεγμένα τα μαλλιά σου
Στην αγκαλιά της νύχτας
χτυπούσε η καρδιά σου
Τότε κατάλαβα…
Πως είσαι το σύμπαν μου…
Χρήστος Α. Καριώτης
 

ΣΗΜΑΔΙ…


Ξύπνησες ιδρωμένη μες την νύχτα
μ’ ένα σημάδι στο λαιμό
Δεν ήταν από καυτό φιλί
ούτε από κάποιο έντονο χάδι
Ήταν η σφραγίδα μου
Η αφύπνιση σου
Το άγγιγμα του δαίμονα σου
Είμαι ο φίλος που λες όλα σου τα μυστικά
Μου μιλάς μα δεν μ’ ακούς
Φοβάσαι να μ’ ακούσεις
Είμαι ο εραστής που ονειρεύεσαι…
Εμφανίζομαι σε κάθε σου σπασμό σε κάθε οργασμό
σε κάθε σου τελείωμα…σαν κλείνεις τα μάτια σου
Όταν αυτός που αγκαλιάζεις
είναι απλώς ανάγκη κι όχι έρωτας
Έχεις την δύναμη να δίνεις ζωή
όμως μην πουλάς την δική σου
Μην χαρίζεσαι
Μην συμβιβάζεσαι
Κάνε αυτό που νιώθεις
Αυτό που θέλεις
Δεν υπάρχει όμορφο κι άσχημο
Υπάρχει μ’ αρέσει και δεν μ’ αρέσει
Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο
Υπάρχουν χρώματα
Μην γυρίζεις την πλάτη στα πάθη σου
Γιατί δεν θα ‘χουν φλόγα τα λάθη σου
Χρήστος Α. Καριώτης
 

ΤΟ ΚΑΤΑ....ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ


Και θα' ρθει μια μέρα που η κόρη
μιας πληγωμένης θεάς
θα ζητήσει εκδίκηση...

Και θα χαθεί ο ήλιος
και φως στην ημέρα
θα δίνουν τα μάτια της
Για πάντα θα κρυφτεί το φεγγάρι
κι ασημένια την νύχτα
θα κάνουν τα ολομέταξα μαλλιά της
Φλόγες θα τυλίξουν τους ωκεανούς
μόλις αγκαλιάσουν το κορμί της
Σε κάθε της κίνηση
η γη θα σταματάει
Ο χρόνος θα παγώσει
μόλις αγγίξει το δέρμα της
Το σύμπαν θα αλλάξει μορφή
θα πάρει την δική της

Και θα 'ρθει μια μέρα που η κόρη
μια πληγωμένης θεάς
θα αποκαλύψει το όνομα της μητέρας της

Αγάπη
Φως
Ροή
Ομορφιά
Δέσιμο
Ιχώρ
Τραγούδι
Ήλιος

Μην ψάχνεται τους θεούς ψηλά στον ουρανό
Ποτέ δεν ήταν εκεί
Ήταν πάντα μέσα μας, δίπλα μας
Στα πρόσωπα αυτών που αγαπήσαμε
Στις καρδιές αυτών που πληγώσαμε
Σε ότι μας έδωσε χαρά
κι εμείς του γυρίσαμε θλίψη
Εμείς τους διώξαμε
όταν σταματήσαμε να μιλάμε
την γλώσσα τους
Χρήστος Α. Καριώτης
 

Friday, February 10, 2012

Η ΑΓΑΠΗ ΣΑΝ ΟΠΛΟ...ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΧΕΡΙΑ



Ήρθες σαν έρωτας
Κι άδειασες την φαρέτρα σου μες την ψυχή μου
Έγινα άνεμος
Και σκόρπισα στη λήθη τα φιλιά σου
Ήρθες σαν θάλασσα
Και με ταξίδεψες στου ονείρου το κύμα
Έγινα στάχτη
Κι άπλωσα όλο μου το γκρίζο στην καρδιά σου
Ήρθες σαν σύννεφο
Γεμάτο απ’ την κόκκινη βροχή του πάθους
Έγινα άβυσσος
Κι οι ουρανοί σου έσβησαν μαζί μου
Ήρθες σαν άστρο
Κι έριξες φως στα σκοτάδια μου
Έγινα θάνατος
μαζί μου σε πήρα, για πάντα δικιά μου
Χρήστος Καριώτης

ΜΕΣΣΙΕΣ… ΣΩΤΗΡΕΣ…ΘΕΟΙ



Δεν θα με λυγίσεις
Ότι κι αν κάνεις
Δεν μπορείς να κάψεις
τις σκέψεις και τα θέλω μου
γιατί είναι βαφτισμένα στην φωτιά
Το μονοπάτι σου είναι ένας κύκλος
που με στέλνει πάλι στην αρχή
Αυτό που θέλω να βαδίσω εγώ
δεν τελειώνει πουθενά
Χρίστηκες θεός, Μεσσίας, Σωτήρας…
Πες μου όμως κάτι…
Πόση αλήθεια μπορεί να βγει απ’ το στόμα
ενός Μεσσία… με γλώσσα φιδιού;
Χρήστος Καριώτης

ΜΑΣΚΕΣ...



Πίσω απ’ τη μάσκα της ευτυχίας σου...
η μάσκα της θλίψης σου...
και πίσω απ' αυτά... το κελί
μιας υπέρμετρης εσωστρέφειας
Πίσω από κάθε αγκαλιά...
μια ψυχρή εγκατάλειψη
Στέκεσαι στο χείλος ενός γκρεμού...
που ονόμασες γαλήνη
Δεν πιστεύεις πια σε τίποτα
Όμως εσένα τώρα σε πιστεύουν πολλοί
Το κατάφερες…είναι όλοι εκεί για σένα
Περιμένουν το επόμενο βήμα σου...
και εύχονται να είναι προς τα εμπρός...
Η αιώνια βουτιά σου στο απέραντο άγνωστο
Δεν άντεξες...ξέσπασες...φώναξες...
μα όλοι σε κοιτούσαν αμίλητοι
Τώρα στέκεσαι σιωπηλός...
κι εκείνοι περιμένουν να φωνάξουν
Δεν έμαθες ποτέ αν η αγάπη είναι αλήθεια η ψέμα
Έμαθες μόνο ότι αφήνει σημάδια…όπως κι αν έρθει να σε βρει
Έμεινες αιώνιος δέσμιος μιας ηλίθιας απόρριψης
Δεν ήρθε ο καλός σου άγγελος να σε κλείσει μέσα στα φτερά του...
Να σου δώσει ένα φωτεινό καταφύγιο…
Κοίταξε...εκεί στο βάθος...
Είναι κι αυτός ανάμεσα στο πλήθος
Και περιμένει να πανηγυρίσει την πτώση σου
Ότι πίστεψες σε ξέχασε…σε πούλησε…σε πλήγωσε
Αυτός που ήσουν…δεν είναι πια εδώ...
πέθανε γιατί δεν επαναστάτησε ποτέ...
κι αυτός που είσαι τώρα...θα σβήσει
γιατί δεν έμαθε ποτέ να πολεμάει
Καθώς θα φεύγεις...το τελευταίο πρόσωπο που θα δεις
θα είναι της μιζέριας σου...
κι ένα αρρωστημένο πλήθος να ζητωκραυγάζει
Τώρα έχεις δυο επιλογές...
Ένα άλμα στο κενό...η ένα άλμα στη ζωή
Και τα δυο θα σε σκοτώσουν...
Το ένα μια φορά...
το άλλο κάθε μέρα...
Οπότε δες το σαν παιχνίδι...
παίξε με την ζωή μέχρι να λιώσεις...
Ένας θάνατος δεν είναι ποτέ αρκετός... 
Χρήστος Καριώτης

Sunday, February 5, 2012

ΞΑΝΑ...


Τελικά όλα ήταν μια ψευδαίσθηση...
εσύ...ο καλός εαυτός μου...οι φίλοι...
Μόνο οι εχθροί...
Αυτοί ήταν αληθινοί
Οι μοναδικοί που ήταν συνέχεια δίπλα μου
μέχρι που γκρεμίστηκα...διαλύθηκα
Τότε μ' άφησαν κι εκείνοι
Έμεινα μόνος...ετοιμοθάνατος...κενός...
στην πιο σκοτεινή γωνιά
ενός μουχλιασμένου δωματίου
γεμάτο από σκόρπιες αναμνήσεις
Έδινα χρώμα στην οργή μου
ζωγραφίζοντας και γράφοντας
στους τοίχους με το αίμα μου
κάθε μου σκέψη και εικόνα...
κάθε μου εφήμερο θάνατο
και πάντα εγώ κρατούσα το όπλο...
μα πάντα εσύ πίεζες την σκανδάλη
Ήταν γλυκός ο θάνατος...όλες τις φορές...
όμως...δυστυχώς δεν κρατούσε πολύ
ήταν ακριβώς σαν τα αισθήματά σου
Ήταν...εσύ
Προσευχήθηκα...ατέλειωτες νύχτες στο θεό.
Περίμενα γεμάτος ελπίδες να τον ακούσω...
Τίποτα όμως...καμία απάντηση
Δεν κατέβηκε ποτέ στο άθλιο δωμάτιο μου...
Ούτε καν ο διάβολος
Δυστυχώς δεν με επέλεξε κανείς τους
Ο παράδεισος δεν δέχεται επικριτές
και η κόλαση έχει γεμίσει από καταραμένους...
οπότε θα πάω κάπου ενδιάμεσα...
Ξανά στην αγκαλιά σου...

Χρήστος Καριώτης



ΕΡΩΤΑΣ...

Τι κι αν ξημέρωσε

τι κι αν βγήκε ο ήλιος

εσύ μην σταματάς

να με φιλάς

κι εγώ θα βλέπω

ακόμα το φεγγάρι...



Να θυμάσαι πως...

Ο έρωτας είναι σαν ένας καθρέφτης

όσο περισσότερο τον κοιτάς

ερωτεύεσαι μόνο αυτό που σου δείχνει

γι' αυτό κλείσε τα μάτια κι ερωτεύσου

αυτόν που στον χάρισε


Friday, February 3, 2012

ΦΘΟΝΟΣ…



Έρεβος...τελευταίος σταθμός...
πετάω τα όπλα μου…
οι απώλειες μ' έχουν γεμίσει σημάδια
ευτυχώς ανεξίτηλα
ευτυχώς όλα πονάνε
Ξέρεις πως είμαι εδώ
Αιώνες με περίμενες
μα δεν έχω σκοπό να σε πολεμήσω...
όχι πια
Ο χρόνος μου τελειώνει...
με βρήκες αργά...
θα είναι πιο εύκολο για σένα…
δεν θα βρεις αντίσταση
Όμως δεν κατάλαβες κάτι...
Δεν είμαι το μίσος...ποτέ δεν ήμουν…
είμαι κάτι χειρότερο...
Είμαι ο φθόνος που το γέννησε
Αυτό τον φθόνο βλέπω τώρα στα μάτια σου...
καθώς ετοιμάζεσαι να μου δώσεις την χαριστική βολή...
Θες να νοιώσεις δυνατός...να γευτείς το αίμα μου...
Να δείξεις ότι δεν είμαι τίποτα…ότι είσαι καλύτερος από μένα
Μα δεν κατάλαβες...τόσα χρόνια δεν κατάλαβες
Ήταν τόσο απλό...
Τόσο απλό να με προσπεράσεις...να με ξεχάσεις
να με στείλεις στη λήθη...
Σ' ευχαριστώ που στο όνομα μιας τυφλής ζήλειας ...
μου έδωσες και πάλι ζωή
Χρήστος Καριώτης

ΧΑΘΗΚΕΣ...



Έφυγες...χάθηκες μέσα στο πλήθος
Δεν κοίταξες πίσω...
δεν με είδες...
δεν μ' ένιωσες
ένα ψυχρό αντίο...μόνο
“Σ' αγαπώ, θα μου λείψεις”
αυτό πρόλαβα μόνο να σου πω
μα δεν ξέρω αν το άκουσες καν
Σου εύχομαι να μάθεις ν' αγαπάς
γιατί αλλιώς θα σ' αγκαλιάζουν
μόνο γι' αυτό που βλέπουν
κι όχι γι' αυτό που είσαι
Να βλέπεις τον κόσμο με τα μάτια
της ψυχής σου γιατί διαφορετικά
θα υπάρχει μόνο σκοτάδι...
Λυπάμαι μα δεν είχα άλλα όνειρα να σου χαρίσω
εσύ όμως είχες άφθονη φωτιά για να τα καις
Χρήστος Καριώτης

ΟΞΙΝΗ ΒΡΟΧΗ


Απόψε πέφτει μια όξινη βροχή…
Ξορκίζει απωθημένα…μοναξιές…κρυμμένες αλήθειες
αλλοιώνει συνειδήσεις… σβήνει ενοχές…
Μα στο βάθος μένουν οι πληγές…ανοιχτές...
φαρμακωμένες από τις σκουριασμένες
λεπίδες ληγμένων συναισθημάτων
Οι σκέψεις σου αλλάζουν μορφή
κάθε φορά που σκαλώνουν στο εγώ σου
Και κλαίνε οι θεοί όταν νοθεύεις τον έρωτα
με λογική κι υπερηφάνεια……………….

Απόψε ρίχνει μια όξινη βροχή…
Μην σταθείς από κάτω
Οι θεοί είναι θυμωμένοι μαζί σου…

Χρήστος Καριώτης