ΜΑΣΚΕΣ...

Πίσω απ’ τη μάσκα της ευτυχίας σου...
η μάσκα της θλίψης σου...
και πίσω απ' αυτά... το κελί
μιας υπέρμετρης εσωστρέφειας
Πίσω από κάθε αγκαλιά...
μια ψυχρή εγκατάλειψη
Στέκεσαι στο χείλος ενός γκρεμού...
που ονόμασες γαλήνη
Δεν πιστεύεις πια σε τίποτα
Όμως εσένα τώρα σε πιστεύουν πολλοί
Το κατάφερες…είναι όλοι εκεί για σένα
Περιμένουν το επόμενο βήμα σου...
και εύχονται να είναι προς τα εμπρός...
Η αιώνια βουτιά σου στο απέραντο άγνωστο
Δεν άντεξες...ξέσπασες...φώναξες...
μα όλοι σε κοιτούσαν αμίλητοι
Τώρα στέκεσαι σιωπηλός...
κι εκείνοι περιμένουν να φωνάξουν
Δεν έμαθες ποτέ αν η αγάπη είναι αλήθεια η ψέμα
Έμαθες μόνο ότι αφήνει σημάδια…όπως κι αν έρθει να σε βρει
Έμεινες αιώνιος δέσμιος μιας ηλίθιας απόρριψης
Δεν ήρθε ο καλός σου άγγελος να σε κλείσει μέσα στα φτερά του...
Να σου δώσει ένα φωτεινό καταφύγιο…
Κοίταξε...εκεί στο βάθος...
Είναι κι αυτός ανάμεσα στο πλήθος
Και περιμένει να πανηγυρίσει την πτώση σου
Ότι πίστεψες σε ξέχασε…σε πούλησε…σε πλήγωσε
Αυτός που ήσουν…δεν είναι πια εδώ...
πέθανε γιατί δεν επαναστάτησε ποτέ...
κι αυτός που είσαι τώρα...θα σβήσει
γιατί δεν έμαθε ποτέ να πολεμάει
Καθώς θα φεύγεις...το τελευταίο πρόσωπο που θα δεις
θα είναι της μιζέριας σου...
κι ένα αρρωστημένο πλήθος να ζητωκραυγάζει
Τώρα έχεις δυο επιλογές...
Ένα άλμα στο κενό...η ένα άλμα στη ζωή
Και τα δυο θα σε σκοτώσουν...
Το ένα μια φορά...
το άλλο κάθε μέρα...
Οπότε δες το σαν παιχνίδι...
παίξε με την ζωή μέχρι να λιώσεις...
Ένας θάνατος δεν είναι ποτέ αρκετός... 

Χρήστος Καριώτης