Σηκώνω αυλαία και βγαίνω στη σκηνή
Σε μια παράσταση φτωχή, χωρίς σενάριο
Σε μια αιώνια μάχη με τα θέλω μου και τα μπορώ μου
Πράξη πρώτη…βγαίνεις εσύ και με ρωτάς “Τι είναι ζωή;”
Κι εγώ φωνάζω τ’ όνομα σου
Μου κρατάς τα χέρια και δακρύζεις
Λες πως είμαι φυλακή και διέξοδος μαζί
Μα στο πρώτο σου είχα χαρίσει το κλειδί
Στο άλλο σφράγισες την πόρτα από μέσα, μ’ ασημένια δάκρυα
Πράξη δεύτερη…κλείνεις τα μάτια κι ανοίγεις μια πόρτα στο σκοτάδι
Σ’ ακολουθώ χωρίς δεύτερη σκέψη…γιατί η ψυχή σου γεννάει φως
Είσαι ευχή, είμαι κατάρα …μια κατάρα που την σέρνεις μαζί σου
χωρίς να φοβάσαι…λες κι είναι ευλογία
Πράξη τρίτη…έχεις μεταμορφωθεί σε έναν κατάλευκο κύκνο
Σ’ έχω μες την αγκαλιά μου…μα δεν σε κοιτάω
Μ’ έχουν συνεπάρει τα τραγούδια κάποιων αγγέλων που πετάνε λίγο πιο πέρα
Μου λες “ Θα μου λείψεις”…και πεθαίνεις.
Το μόνο που κατάφερα στην ζωή μου ήταν να δώσω τίτλο στο σενάριο της:
“Αν καταφέρεις να κρατήσεις αγκαλιά το φεγγάρι
Μην κάνεις το λάθος και γυρίσεις να κοιτάξεις τ’ αστέρια”
Χρήστος Καριώτης
No comments:
Post a Comment