Sunday, February 5, 2012

ΞΑΝΑ...


Τελικά όλα ήταν μια ψευδαίσθηση...
εσύ...ο καλός εαυτός μου...οι φίλοι...
Μόνο οι εχθροί...
Αυτοί ήταν αληθινοί
Οι μοναδικοί που ήταν συνέχεια δίπλα μου
μέχρι που γκρεμίστηκα...διαλύθηκα
Τότε μ' άφησαν κι εκείνοι
Έμεινα μόνος...ετοιμοθάνατος...κενός...
στην πιο σκοτεινή γωνιά
ενός μουχλιασμένου δωματίου
γεμάτο από σκόρπιες αναμνήσεις
Έδινα χρώμα στην οργή μου
ζωγραφίζοντας και γράφοντας
στους τοίχους με το αίμα μου
κάθε μου σκέψη και εικόνα...
κάθε μου εφήμερο θάνατο
και πάντα εγώ κρατούσα το όπλο...
μα πάντα εσύ πίεζες την σκανδάλη
Ήταν γλυκός ο θάνατος...όλες τις φορές...
όμως...δυστυχώς δεν κρατούσε πολύ
ήταν ακριβώς σαν τα αισθήματά σου
Ήταν...εσύ
Προσευχήθηκα...ατέλειωτες νύχτες στο θεό.
Περίμενα γεμάτος ελπίδες να τον ακούσω...
Τίποτα όμως...καμία απάντηση
Δεν κατέβηκε ποτέ στο άθλιο δωμάτιο μου...
Ούτε καν ο διάβολος
Δυστυχώς δεν με επέλεξε κανείς τους
Ο παράδεισος δεν δέχεται επικριτές
και η κόλαση έχει γεμίσει από καταραμένους...
οπότε θα πάω κάπου ενδιάμεσα...
Ξανά στην αγκαλιά σου...

Χρήστος Καριώτης



No comments:

Post a Comment