Wednesday, February 29, 2012

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ…ΕΝΑΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

Γύρω μου όλα παγωμένα
Δεν ακούω πια την φωνή σου
Δεν αισθάνομαι την ανάσα σου
Η απουσία σου μοιάζει με θάνατο
Ο ήλιος μου έγινε σκιά...
μα την ώρα που έσβηνε μ’ έκανε στάχτη
Γίνε άνεμος και πάρε με μακριά
και κλείσε με σε μια στάλα βροχής
κι άστη να πέσει στον ωκεανό
Να γίνει ένα με το απέραντο γαλάζιο
Κι από εκεί να ξαναγεννηθώ
Να έρθω την νύχτα όπως κοιμάσαι
Όταν ονειρεύεσαι στου έρωτα τα χέρια
Καθώς θα καίει το κορμί σου
Επάνω σου να πέσω…να γίνω ατμός
Χρήστος Καριώτης

No comments:

Post a Comment