ΚΟΜΜΑΤΙΑ…

Οι λέξεις σου σβήνουν καθώς απομακρύνομαι.
Δεν σ’ ακούω πια…ψέματα…ακούω ένα «συγνώμη»
ψέματα…ακούω ένα «σ’ αγαπώ ακόμα»…ψέματα…ψέματα
Κρατάω στα χέρια μου σφιχτά μια χάρτινη
καρδιά που μου είχες χαρίσει πριν χρόνια
Κοντοστέκομαι και την κοιτάζω
Έχει ξεθωριάσει το κόκκινο, έχει αρχίσει να παίρνει
το γκρίζο χρώμα της αλήθειας σου
Επάνω μου είχες γράψει «Είσαι η ζωή μου. Έχω χτίσει τον κόσμο μου γύρω από σένα. Μην τον γκρεμίσεις»
Σ’ ένα παγκάκι λίγο πιο πέρα κάθεται ένα νεαρό ζευγάρι φοιτητών.
Δεν κοιτιούνται.
Ο νεαρός ανάβει τσιγάρο και η κοπέλα κάτι ψάχνει να βρει μες την τσάντα της.
Τους καλημερίζω και τους ζητάω ένα στυλό.
Ο νεαρός με κοιτάζει με ένα άγριο βλέμμα…λες κι ετοιμάζεται να μου ρίξει γροθιά. Σίγουρα το θέλει.
Η κοπέλα πιο συνεσταλμένη μου λέει καλημέρα και μου δίνει ένα κίτρινο μολύβι χιλιοδαγκωμένο.
Γυρίζω την καρδιά απ’ την ανάποδη και γράφω ΠΩΛΕΙΤΑΙ.
Της επιστρέφω το μολύβι ευχαριστώντας την.
Κάνω να της δώσω την καρδιά αλλά σκέφτομαι πως θα την φάω την γροθιά τελικά οπότε αλλάζω γνώμη και την δίνω στον νεαρό.
Με κοιτάζει, λες και βλέπει τρελό (χα! λες…)
Παίρνει την καρδιά και την διαβάζει…
“Τι είναι αυτά ρε φίλε; τι παιχνίδι είναι αυτό;”

Ακριβώς! Όπως το είπες παιχνίδι…με δυο επιλογές.

“Χα! και τι κερδίζω;”

Αναλόγως την πλευρά που θα επιλέξεις.
Η έναν ολόκληρο κόσμο… η μια ολόκληρη ζωή να μαζεύεις χάρτινες καρδιές για να τον χτίσεις.

“Κι εσύ τι κέρδισες;”

Μια ανάσα…προς το παρόν μια ανάσα…

Η κοπέλα δίπλα του με κοιτάζει στα μάτια χωρίς να μιλάει…
Απομακρύνομαι γρήγορα…δεν θέλω να με δουν να βουρκώνω

Ακούω μια βρισιά (για μένα) και ο ήχος χαρτιού που σκίζεται.
Ο νεαρός μου φωνάζει: “Σε λάθος άνθρωπο έδωσες την καρδιά φίλε”

Κοντοστέκομαι και ψελλίζω…
Ναι αλλά ο σωστός άνθρωπος μόλις σε είδε με μεγάλη ευκολία να την κάνεις κομμάτια μπροστά του...

Χρήστος Καριώτης