ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ…

(Ένα μικρό απόσπασμα από μια συλλογή διηγημάτων που ετοιμάζω με τίτλο 9+1 χαμένα “ Σ’ αγαπώ”)

Στάθηκε κάτω απ’ την δυνατή βροχή μες την νύχτα
Ολόγυμνη…με τα μάτια κλειστά
Αισθάνθηκε σα να ξαναγεννιόταν
Έκανε μια ευχή… “Ν’ ανοίξω τα μάτια μου και να μη θυμάμαι τίποτα”
Ήθελε η ζωή της ν’ αρχίσει να μετράει από εκείνη την στιγμή
Κρύωνε…αλλά στεκόταν εκεί
Φοβόταν… αλλά στεκόταν εκεί
Η βροχή δυνάμωσε. Ένοιωθε την κάθε σταγόνα σαν καρφί που της μάτωνε το κορμί
Όμως δεν κουνήθηκε απ’ την θέση της
Έπρεπε να ξεχάσει
Δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της και να φύγει από εκεί αν πρώτα δεν ξεχνούσε τα πάντα.
Ένοιωθε σιγά - σιγά τις σκέψεις της να την αφήνουν…
Πρώτα έσβησε η εικόνα εκείνου…την ώρα που ξέσπαγε όλη την οργή του επάνω της
Μετά τα βλέμματα των περαστικών που την κοίταζαν λες και ήταν κάποιο πληγωμένο κουταβάκι αλλά δεν το πλησίαζαν για να μην λερώσουν τα χέρια τους…
Μέχρι που σφράγισε την πόρτα του παρελθόντος
Τώρα μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της και να κάνει μια νέα αρχή…
Όμως ένοιωσε τα βλέφαρά της να έχουν βαρύνει…της ήταν αδύνατον να τα σηκώσει…
Αισθάνθηκε κουρασμένη…
Διαλυμένη…
Η βροχή είχε σταματήσει…

Όταν βγάλαμε την Αλίκη απ’ την παγωμένη θάλασσα ήταν μελανιασμένη
σ’ όλο της το σώμα…όχι όμως μόνο λόγο της χαμηλής θερμοκρασίας…
Πίστεψα πως ήταν νεκρή…όμως όχι
Ο νεαρός γιατρός του Λιμενικού που την επανέφερε στη ζωή έβαλε τα κλάματα
και έτρεμε περισσότερο από την Αλίκη εκείνη την στιγμή.

Οι γιατροί στο νοσοκομείο είπαν πως έμεινε πολλή ώρα κάτω απ’ το νερό και πειράχτηκαν κάποια εγκεφαλικά κύτταρα. Η Αλίκη δεν θα ήταν ποτέ ποια η ίδια…

Μία απ’ τις λίγες φορές που με θυμήθηκε όταν την επισκέφτηκα μου είπε:
“Γιατί αυτός δεν ήρθε ποτέ να με δει; Θα τον συγχωρούσα αν ερχόταν…”

Η Αλίκη κάθε μέρα κάνει αυτή την βουτιά θανάτου στην παγωμένη θάλασσα
της λησμονιάς και πάντα κάποιο χέρι την αρπάζει απ’ τα μαλλιά και την τραβάει στην επιφάνεια για μια ανάσα.
Μια ανάσα που πονάει σαν καυτό σίδερο πάνω στο δέρμα…

Χρήστος Καριώτης.