ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ…

Κάποτε ήταν ένα νεαρό αγόρι που λεγόταν Πλούτωνας
Πατέρας του ήταν ο Κρόνος. Σκληρός κι εκδικητικός.
Η μητέρα του η Ρέα αντίθετα ήταν καλόκαρδη κι ευγενική.
Ο Πλούτωνας ήταν γλυκομίλητος και πάντα χαμογελαστός.
Είχε το χαρακτήρα της μητέρας του και μόνο σ’ εκείνη είχε εμπιστευθεί το μυστικό του.
Ήταν ερωτευμένος με μια πανέμορφη κοπέλα που ονομαζόταν Ψυχή.

Αν το μάθαινε ο Κρόνος θα την σκότωνε γι’ αυτό έπρεπε να ήταν πολύ
προσεκτικός κάθε φορά που την συναντούσε ώστε να μην τους δει κανείς.
Η Ψυχή ήταν η ίδια του η ζωή, την λάτρευε και του ήταν αδύνατον να αντέξει στην σκέψη ότι μπορεί κάποια στιγμή να την έχανε.
“Θέλω να μείνεις για πάντα μαζί μου…θέλω να γίνουμε ένα…” της έλεγε κάθε φορά που την έβλεπε. Αυτή του χαμογελούσε και βυθιζόταν μες την ζεστή αγκαλιά του.

Στα περισσότερα όνειρα όμως κάποια στιγμή ανοίγει ρωγμή ένας εφιάλτης.
Ο Κρόνος το έμαθε. Δεν σκότωσε όμως την Ψυχή…απλά της έδωσε δύο επιλογές.
“Η θα φύγεις για πάντα η ο Πλούτωνας θα πεθάνει απ’ τα ίδια μου τα χέρια” της είπε γεμάτος μίσος.

Η Ψυχή στην σκέψη ότι θα έχανε ο αγαπημένος της την ζωή του για χάρη της έφυγε χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως τον σκεφτόταν συνεχώς, δεν άντεχε μακριά του. Αποφάσισε λοιπόν να δώσει τέλος στο μαρτύριο της και πήγε στην φίλη της την Λήθη. Εκείνη της άγγιξε την καρδιά και την έσπρωξε με δύναμη στο Έρεβος.
Εκατομμύρια ψυχές γεννήθηκαν απ’ την πτώση της…

Ο Πλούτωνας μαράζωσε… Η καρδιά του σταμάτησε…δεν χρειαζόταν να χτυπάει πια αφού είχε χάσει την αγαπημένη του Ψυχή.

Το βλέμμα του σκοτείνιασε. Τα δάκρυά του πέτρωσαν ακριβώς κάτω απ’ τα μάτια του.
Από τότε κάθε φορά που την θυμάται το δάκρια αυτά τον καίνε σαν λάβα και κλέβει μια ψυχή μήπως και σταθεί τυχερός…μήπως είναι εκείνη.

Δεν θα σταματήσει να παίρνει ψυχές…μέχρι να βρει την δική του.

Χρήστος Καριώτης