Η ΝΕΦΕΛΗ ΚΙ Ο...ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ

Η Νεφέλη έγραφε την λέξη έρωτας με ένα τεράστιο έψιλον και τα υπόλοιπα πέντε γράμματα τα αντικαθιστούσε με καρδιές
“Έτσι πρέπει να γράφεται ο έρωτας” έλεγε με περισπούδαστο ύφος
Εκείνος της έλεγε ότι γράφεται μ’ ένα μεγάλο ερωτηματικό και πολλά αποσιωπητικά, γιατί είναι άτιμο πράμα αυτός ο Φτερωτός.
“Ω! Πάψε «σκοτεινέ»…σ’ έχουν στοιχειώσει ο Πόε και ο Ρεμπώ…ξέχνα τους αυτούς
Εγώ είμαι εδώ για σένα τώρα, εγώ είμαι το βιβλίο σου…διάβασέ με μέχρι την τελευταία μου σελίδα”. Ήταν η απάντηση της Νεφέλης…

Κι εκείνος το έκανε. Την διάβασε...την πίστεψε..την λάτρεψε.
Εκείνη όμως δεν άντεξε την οξυδέρκεια του, φοβήθηκε…κι έφυγε.
Αισθανόταν πολύ προβλέψιμη του είπε και την μείωνε αυτό.
Δεν ήθελε να πληγωθεί…
Για τον αν πληγώθηκε αυτός…αλλά όχι οι “σκοτεινοί” δεν πληγώνονται. Έχουν τόσο σκοτάδι μέσα τους που τα καλύπτει όλα...τα σκοτώνει, τα σβήνει. Δεν πονάνε αυτοί, δεν δακρύζουν.

Δεν της είπε τίποτα…αν και ήθελε να της πει πολλά...αλλά δεν υπήρχε πια λόγος.
Δεν την ξαναείδε από τότε.

Άπλωσε όλο το σκοτάδι του πάνω σε λευκές κόλλες χαρτί για να την διώξει απ’ το μυαλό του…
Λες και θα την ξεχνούσε αν έγραφε…

Τα πνεύματα όλων αυτών των καταραμένων ποιητών που λάτρευε λες και κρύφτηκαν μες την πένα του κι άρχισε να γράφει σαν δαιμονισμένος. Έτσι έδιωξε όλη την οργή που ένοιωθε μέσα του.

Δεκαεπτά χρόνια μετά έλαβε ένα γράμμα...ήταν από εκείνη. Που τον ανακάλυψε, πως έμαθε που βρίσκεται, γιατί του έγραψε;

Έκατσε στο γραφείο του, έβαλε ένα ποτό και άρχισε να ανοίγει το γράμμα αργά - αργά λες κι έκανε κάποια λεπτή χειρουργική επέμβαση σε κάποια καρδιά. Την δική του καρδιά.
Μέσα είχε μια φωτογραφία τους. Από τότε...σε κάποιο νησί.
Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας, του είχε γράψει: “Σε είχα πάντα μαζί μου “σκοτεινέ”. Ε♥♥♥♥♥.

Για μια εβδομάδα δεν μπορούσε να κοιμηθεί, την έβλεπε συνέχεια μπροστά του με το που έκλεινε τα μάτια του.
Γιατί του έστειλε αυτή τη φωτογραφία; δεν υπήρχε λόγος να κάνει κάτι τέτοιο.

Ώσπου έμαθε το γιατί...
Η Νεφέλη είχε μια ανίατη ασθένεια και πριν λίγες μέρες είχε φύγει απ' την ζωή.

Αποφάσισε να απαντήσει στο γράμμα...της το όφειλε. Έπρεπε κάποια στιγμή να της πει αυτά που ήθελε.
“Νεφέλη μου είχες ζητήσει να μην δακρύσω ποτέ για σένα.
Λυπάμαι αλλά δεν το κατάφερα.
Ήθελες κάποια στιγμή να γράψω κάτι για σένα.
Μου είναι δύσκολο να βρω κάτι που να ΜΗΝ το έχω γράψει για σένα.
?...............

Υ.Γ. Μην λυπάσαι για έναν έρωτα που έχασες…να λυπάσαι αν δεν τον έζησες…

Γιατί τελικά η λέξη έρωτας δεν γράφεται…βιώνεται…

Χρήστος Καριώτης