Sunday, April 29, 2012

ΑΛΗΘΕΙΑ...

Φύγε μακριά...
δεν πουλάω άλλα όνειρα
Μην κρύβεσαι άλλο μέσα στις στάχτες...
μιας νεκρής αθωότητας
Ο έρωτας...μας αποκαλύφθηκε επιτέλους
Ήταν ο θάνατος μεταμφιεσμένος...
Πόσες φορές μας σκότωσε...;
Πόσες ψυχές μας πήρε;

Καμιά αλήθεια δεν ανταλλάξαμε...
γι' αυτό μόνο οι σάρκες μας μείναν ζωντανές...

Χρήστος Καριώτης.

Sunday, April 22, 2012

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ...



Κάθε φορά που προσπαθώ
να ξεφύγω απ' τα λάθη μου
χάνω τον πραγματικό εαυτό μου
Κι εσύ στέκεσαι εκεί
μια φυλακή
στο Εγώ μου

Χάθηκε η νύχτα
Έσβησε το φεγγάρι...
Μα δεν ξημέρωσε ποτέ
Η σκοτεινή μου πλευρά
μου κάνει συντροφιά...
με δανεική ψυχή
ψάχνω να βρω τ' όνειρο μου

Χρήστος Καριώτης.

Thursday, April 19, 2012

ΑΝΕΞΙΤΗΛΗ...

Σ' ένοιωθα μέσα στις φλέβες μου...
να σκίζεις το δέρμα μου
να προσπαθείς να φωνάξεις

Έγραψα δυο στίχους και ελευθερώθηκες...
και τώρα δεν σβήνουν
Αλήθεια...σβήνει το αίμα;

Χρήστος Καριώτης.


Monday, April 16, 2012

Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ...



Κοίταξε με καλά...δες τον πραγματικό μου εαυτό
Θες να μ' αλλάξεις...κι ας πληγώνομαι
Δεν αντέχω να βαδίζω πάνω στα λάθη σου
και να μην βλέπω τα δικά μου

Ψυχρό το βλέμμα μου στο βλέμμα σου
Άδεια η καρδιά μου για σένα

Έλεγα πάντα αυτό που ήθελες ν' ακούσεις
Η μόνη μου αλήθεια...είναι πως σε γέμισα με ψέμματα
Άγγελοι με γέννησαν
Δαίμονες μ' ανέθρεψαν...
Δεν συγχωράω...

Χρήστος Καριώτης.

Friday, April 13, 2012

ΨΗΛΑ...

Πετάξαμε ψηλά...
με δανεικά φτερά...έκπτωτου αγγέλου
σε έναν άλικο ουρανό...σ' έναν Έρωτα θεό
Εκεί σου είπα σ' αγαπώ
Εκεί μείναμε για πάντα...δεν χαθήκαμε ποτέ

Και πως να χαθείς...όταν δεν ξέρεις που πηγαίνεις;

Χρήστος Καριώτης.

Sunday, April 8, 2012

ΛΕΠΙΔΕΣ...



Τα λόγια μου λεπίδες...απλώθηκαν παντού
και όλα βρήκαν στόχο...

Μια αγάπη σκότωσα...δυο έρωτες γεννήθηκαν...
κι οι αλήτες...μου μιλούσαν για εκείνη

Χρήστος Καριώτης.

Saturday, April 7, 2012

ΣΥΝΝΕΦΑ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ...

Δεν θα με πιάσεις... όνειρο είμαι
γεννιέμαι κάθε φορά που προσπαθείς να με ξεχάσεις
Δεν θα σε χάσω... η αλήθεια μου είσαι
εμφανίζεσαι κάθε φορά που λέω πως δεν υπάρχεις

Κάνε με τραγούδι πριν γίνω σκιά
και μην ανοίγεις παράθυρο στη λήθη
Νυχτολούλουδο είσαι...στα σεντόνια μου επάνω
γλυκιά μου ζάλη..της νύχτας πνοή

Κάποτε πετούσαμε στα σύννεφα
Τώρα αυτά τα σύννεφα έγιναν βροχή...
κι εμείς ξεχάσαμε να πετάμε
και τα ζωγραφίζουμε στη λάσπη...

Χρήστος Καριώτης.

ΞΑΦΝΙΚΑ...


Εμφανίστηκες ξαφνικά μπροστά μου
κι αυτοσχεδίασες...
με χάραξες...με λύγισες...με σκότωσες
Μύριζε θάνατο το κάθε σου φιλί
γεννούσε δαίμονες η κάθε σου λέξη

Στο τέλος δραπέτευσα απ' τις σκέψεις μου...
κι έμεινες μονάχη...

Χρήστος Καριώτης.

ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ...


Κάθε βράδυ παίζω ρώσικη ρουλέτα με το διάβολο
Τρέμει κάθε φορά που είναι να πατήσει τη σκανδάλη
Αν χάσει...
Ξέρει πως δεν θ' αντέξει ούτε λεπτό στην δική μου κόλαση...

Χρήστος Καριώτης.

ΜΗΝ ΜΕ ΨΑΧΝΕΙΣ ΣΤΟ ΦΩΣ...



Πάντα μέσα στο φως της ημέρας υπάρχουν κάποια ψήγματα σκοταδιού
εκεί θα με βρεις...κομματιασμένο...ξεχασμένο απ' την νύχτα

Μ' έναν έρωτα πάλεψα...παιδί μαινάδας ήταν...μ' έκοψε στα δυο...
μα πάνω στην μανία του δεν είδε πως τον πλήγωσα κι εγώ...
Παιδί μιας ύαινας είμαι...αντέχω...περιμένω υπομονετικά το τέλος του
για να τον κατασπαράξω

Η καρδιά μου ράγισε...άδειασε
τώρα ευτυχώς δεν υπάρχει συναίσθημα...μόνο γεύση

Χρήστος Καριώτης.
 

ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ...


Δεν ξέρεις πως είναι να σε ψάχνω
στους ψίθυρους της νύχτας...
Νοιώθω σαν να είμαι σε μια αιώνια πτώση
και δεν μπορώ να κρατηθώ από πουθενά

Δεν ξέρεις πως είναι να κοιτάω γύρω μου
και να μην βλέπω ουρανό...
γιατί μου λείπουν τα μάτια σου

Χρήστος Καριώτης.

ΔΑΚΡΥΑ...


Στάθηκα πάνω στις στάχτες της τελευταίας μου ελπίδας...
Τελικά δεν θα σε ξαναδώ…
Μόνο σαν όνειρο…
Μόνο σαν μια γλυκιά ανάμνηση στις ευωδιές του Απρίλη
Το τελευταίο σου χαμόγελο...πικρό…άχρωμο
Εγώ στο σχημάτισα με λόγια της στιγμής…λόγια θυμωμένα
Στάθηκες πλάι μου…μ’ άγγιξες…σ’ ένοιωσα στο δέρμα μου
σαν καύτρα από τσιγάρο…μα δεν γύρισα να σε κοιτάξω
Δάκρυσες…μα δεν ταίριαζαν τα δάκρυα στα μάτια σου…μάτια μου…
Μα εγώ συνέχισα να στα χαρίζω…

Χρήστος Καριώτης.

ΜΕΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...


Ήθελες τόσο πολύ να βαδίσεις μες το έρεβος που έκρυβαν τα μάτια μου
Μα δεν κατάφερες ποτέ να βρεις τον δρόμο
Δεν κατάφερες ποτέ να δεις ποιος είμαι πραγματικά
Δεν με συνάντησες ποτέ...ήξερες απλά πως υπήρχα

Τώρα ο χρόνος φεύγει και παίρνει μαζί του την φλόγα σου
κι οι μοίρες σου υφαίνουν στείρα ζωή...σ' αδράχτι σπασμένο
Άσε με να νιώσω τη ζάλη στη σπείρα της ψυχής σου
πριν είναι αργά...πριν αρχίσει να γυρνάει αντίστροφα

Δεν έκρυβα ποτέ σκοτάδι μες τα μάτια μου...
απλά εσύ φοβόσουν ν' ανοίξεις τα δικά σου

Χρήστος Καριώτης.


Η ΙΛΙΟΥΕΤΑ ΠΕΘΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ...



Ένα κατάμαυρο σύννεφο πλησιάζει
εύχομαι να με καλύψει
προσεύχομαι να με κρύψει...να με ταξιδέψει
Άραγε θα είσαι εκεί;
Εύχομαι να είσαι εκεί...
Να σε δω για μια στιγμή...
όσο κρατάει μια αναπνοή...
για μένα θα 'ναι σαν μια ολόκληρη ζωή

Νομίζω πως εδώ στους ουρανούς κρέμομαι από μια κλωστή καλέ μου
Πως αν βάλω λίγη δύναμη θα σπάσει και θα ξεφύγω
θα γίνουμε πάλι ένα...κάτω απ' τη βροχή...θυμάσαι;

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί...φυλακισμένη σ' ένα απέραντο γκρίζο
Καταριέμαι τον θάνατο...τον προκαλώ...μα αρνείται να με κοιτάξει
Όσες ζωές έχει κρυμμένες μες τα μάτια του
Άλλους τόσους θανάτους έχω εγώ μες τα δικά μου
Δεν θα κάνω πίσω τώρα
ίσως να μην έχω άλλη ευκαιρία στην άθλια ζωή μου

Μείνε εκεί γλυκέ μου...μην χαθείς
θα έρχομαι κάθε βράδυ να χρωματίζω τα όνειρα σου

Τότε αιώνιος ας είναι ο ύπνος μου
αρκεί να ξανακούσω τον χτύπο της καρδιάς σου.


Ο Έρωτας είναι σαν ένα σπίρτο αναμμένο...κάποια στιγμή σβήνει
Μην το κοιτάς...κλείσε τα μάτια σου να φυλακίσεις την φλόγα...

Χρήστος Καριώτης.