Και σε τι να πιστέψω
όταν όλα γύρω μου
αλλάζουν συνέχεια μορφή...
όταν η νύχτα δε γεννάει
πια αστέρια
Όταν ο έρωτας έχει
καταντήσει τόσο αναίμακτος...
τόσο προβλέψιμος... τόσο
στιλιζαρισμένος
Όταν κομματιάζεται η
κάθε μου λέξη
πριν καν βρει το στόχο
της
Μια τρεμάμενη φωνή μου
ψιθύρισε...
“Ο θάνατος... μόνο
γεννιέται... μόνο...”
Κι ο έρωτας πάντα
πεθαίνει... μόνος...
No comments:
Post a Comment