Δεν έχει όρια το πάθος την ώρα που γεννιέται
Μια θάλασσα από λάβα αγγίζει την καρδιά σου
Και πάνω σ' ένα κύμα η αγάπη σου κρατιέται
Καθώς εσύ στην άμμο ζωγραφίζεις τα όνειρα σου
Τρέχεις μόνη σε άγνωστα φεγγάρια
Άνοιξη γίνεσαι κι ανθίζεις μακριά
Στέκομαι μόνος στο χάος ξεχασμένος
Και περιμένω ένα χάδι σου ξανά
Φοράω ακόμη αυτή την μάσκα που ματώνει
Κάθε φορά που η φαντασία μου ξυπνά
Κι όταν έρχεται η αυγή και με λυτρώνει
Εσύ στέκεσαι δίπλα μου και με κρατάς σφιχτά
Χρήστος Καριώτης
No comments:
Post a Comment